Energie moet stromen, een rivier leeft ze stroomt, ze verandert, ze blijft zichzelf en vervoert steeds nieuw water. Ze accepteert het water, zoals het op haar afkomt. De rivier doet me altijd denken aan mijn eigen leven. Ik ben zelf zo’n rivier. Alleen waar ik vandaan kom, en wat er gebeurt is onderweg, waardoor ik zo ben als ik nu ben, is me nog niet duidelijk. Wat ik wel weet is, dat de bedding van mijn rivier al kant en klaar ‘gegraven’ was. Ik hoefde de bedding slechts te vullen met water, weliswaar zonder herrie en lawaai, net zoals de rivier, want dat is zoals het hoort. Zo is het mij althans vergaan. Maar ik ben hier niet zomaar, zonder zin of doel. Zoals de rivier zal mijn leven eens uitmonden in de ‘zee’, in het ‘volledig water zijn’. Als ik de levensrivier maar laat stromen, zoals ze wil stromen. Zodra ik de stroom probeer te manipuleren maak ik het voor mezelf alleen maar onmogelijk om mijn leven soepel en gemakkelijk te laten stromen. Ook de stroom tegenhouden heeft geen zin, want de stroming van de rivier is veel sterker. Ik moet wel loslaten en mee stromen alsmaar verder en verder. Weg van waar het begon, door alle kronkelingen en andere obstakels heen. Maar niet vanuit mezelf. Want alles wat de rivier heeft, en ooit zal hebben is haar geschonken, alles vloeit naar haar toe. Ik hoef alleen maar mee te stromen. Sterker nog, ik zal wel mee moeten gaan. Ik heb geen keus. Zo ga ik steeds verder en verder, de verte in, totdat ik volledig in de ‘zee’ opga.
